Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

The prize (Η πρίζα)

Κολλημένος στο αεροδρόμιο του Μιλάνου για 11 ώρες. Έχασα την πτήση. Έβλεπα το Scarface στο iPOD και την ώρα που ο πάκης συνοδός εδάφους –ένα μισερό νανάκι με φοβισμένη μαυρογκαγκανιασμένη μάπα και στολή που έπλεε πάνω του- μάζευε την αγέλη, ο Τόνυ ήταν με τον Όμαρ στη Βολιβία. Τη γουστάρω τη γνωριμία του Τόνυ με τον Σόσα. All I have in this world is my balls and my word – and I break’em for no one. Η σκηνή ήταν πιο καυλωτική από το ταξίδι στο Ντίσελντορφ. Έτσι σάλπαρε το πλοίο. Κι εγώ έμεινα πίσω να ταίζω τα γλαρόνια.

Η Malpensa είναι ένα δυσλειτουργικό μαγαζί. Το κρεβάτι του φακίρη. Μια κολυμπήθρα που πνίγει μωρά. Οι χέστρες καθαρίζονται ατέλειωτα κι όλο λεπρωσικές είναι. Τα φαγάδικα είναι ακριβά και πουλάνε σκατά. Θέλεις ίντερνετ και σου λένε έχουμε δυόμιση τετραγωνικά wifi κι αυτό θέλει πληρωμή με πιστωτική. Και είναι γαμημένα πηγμένο αεροδρόμιο. Και 25 Φλεβάρη 4 το ξημέρωμα να πας, πέφτεις στην τελευταία σκηνή του Day of the dead του Romero. Βρωμερά πάκια που λεχριτίζουν τις αίθουσες με το λάδι που βγάζουν οι πόροι τους, αράπηδες που κακοφωνούν, γυφτοιταλοί από το Σαλέρνο με ζώνες D&G και ρόζ κινητά, krauts που μιλάνε με γεμάτο στόμα, κανας μαλάκας χαμένος γρεκός που χαιρεκακεί μιλώντας δυνατότερα από τους ντόπιους. Ασχήμια, βρώμα, θόρυβος.

Και δεν έχει μια πρίζα για να φορτίζεις τα χαι-τεκ τσουμπλέκια σου.

Κάθομαι σε μια καρέκλα οδοντογιατρού να διαβάσω. Χάλι. Δε βλέπω τίποτα. Άυπνη νύχτα χτες και η αυπνία με στραβώνει. Τη σιχαίνομαι την ξεφτύλα του κορμιού που φέρνουν τα χρόνια. Κάποτε έβλεπα. Κάποτε μπορούσα να ονοματίσω το Playboy bunny στην αφίσα του τοίχου του γείτονα. Κάποτε έβλεπα τους γυαλάκηδες σαν βακτριανές γκαμήλες που σέρνουν δυο καμπούρες.

Έχω να διώξω από πάνω μου 11 ώρες. Θα δω καμιά τανία στο iPOD, θα σαβουριάσω ότι στέρεη σαχλαμάρα πουλάνε οι μούρτζουφλοι απατεώνες με τα γελοία καπέλα και την κονκάρδα στο πέτο (στ’αρχίδια μου τ’όνομά σου, ταμία των McDonalds), θα ρίξω λίγο daydreaming, θα παλέψω να διαβάσω όταν ανοίξουν τα μάτια μου. Ή θα δω ταινίες στο iPOD και τέλος. Δεν έχω κουράγιο για κάτι άλλο. Αρκεί να ταίσω το μηχάνημα.

Βρήκα τη μοναδική πρίζα που στέκει σαν Edelweiss, σαν το κορίτσι του δράκου, σαν Holy Grail, σα μουνί-λουλούδι πλάι σ’ενα καναπέ. Κάθεται ένα ζευγάρι Ισπανών δίπλα της και την αγνοούν. Το κινητό μου έχει στεγνώσει, το iPOD το ίδιο, το PC μου διψάει. Φρικτή μιζέρια το περίμενε στη Malpensa αλλά δώστε μου τουλάχιστον ηλεκτρικό. Κάθομαι δίπλα τους και τους κεντράρω. Φέρμα. Η δύναμη της θέλησης του άυπνου μαλάκα. Φύγετε. Φύγετε. Πρίζα. Φύγετε.

Η πρίζα είναι δική μου.Επιτέλους. Δική μου. Παίζω εναλλάξ τα μηχανήματα όπως ο φλώρος ο Clayderman έπαιζε τις γριές στα ζιγκολάδικα που έκανε καριέρα. iPOD-PC-cellphone 1- cellphone 2. Φύγαμε σε άλλους συνδυασμούς. PC-iPOD-PC-iPOD. Φορτίζει το ένα, αδειάζει το άλλο, στα πελέ μου, η πρίζα να είναι καλά. Η μόνη πρίζα της Malpensa, η πρίζα έπαθλο, η πρίζα-μουνί, η πρίζα πηγή, η πρίζα του Άσιμου. Η πρίζα μου για όσο θέλω.

Σηκώνω τα μάτια από το PC. Τριγύρω γεράκια. Τύποι με PC και MAC που καλοβλέπουν την πρίζα. Μου. Την πρίζα μου. Ένας με κοιτάει σαν τσακάλι, ύπουλα και επικίνδυνα. ¨Αλλος σαν ύαινα, κλαψιάρικα και δουλικά. Ένας τρίτος το παίζει αδιάφορος. Και καλά ψάχνει τα φαγητά. Αρχίδια φίλε. Κρατάς τσάντα με PC. Την πρίζα θέλεις.

Aκροβολισμένοι τώρα 5-6 τύποι. Γύπες που μυρίζουν σφάγιο. Θέλω να κατουρήσω. 3 διπλοί εσπρέσσο και ένα λίτρο νερό απειλούν τη φούσκα μου. Δεν τολμώ. Είναι dog eat dog εδώ φίλε. Άγχος. Παραδίπλα μου μια σκελετωμένη σκατόγρια που ρουθουνίζει βαριά και παίζει το κεφάλι της νευρικά. Σηκώνεται, κάθεται, σηκώνεται. Γιατί αγχώνεσαι μωρή ψόφια? Γιατί τέτοια τσίτα ρε πτώμα? Γιατί παίζεις με τα νεύρα του άυπνου γαμημένη καρόνια?

Ο ένας sniper κάνει μια κίνηση προς τα μένα. Body language που κράζει «σήκωσε τον κώλο σου για ένα νανοσεκόντ από τον καναπέ και πέταξε η πρίζα παίχτη». Κρατάει ένα μαύρο MAC, έχει μάγουλα, μάτια ληθαργικά και φυσική ουρίτσα στο μαλλί στο σβέρκο. Γύρω στα 25. Ακόμα με baby fat. Δεν έχει κάνει μισή ώρα γυμναστική στη ζωή του. Δε θα τσεκάρεις Tweeter σήμερα μπούλη.

Δεύτερος sniper έχει κάτσει άβολα με το μισό κωλομέρι σε μια πλαστική καρέκλα των MacDonalds και κάνει ότι κοιτάει το χώρο ενώ με κεντράρει με το αριστερό του μάτι. Γερμανόφατσα. Έκφυλος ξανθός. Ψηλός, κρεμανταλάς. Τζην σακουλιάρικο και λευκά trainers άμαρκα. Η φούσκα έχει διογκωθεί και μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ στο Q&A του Lumet που παίζει στο iPOD.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω κινήσεις γατήσιες. Σκιές. Trench warfare. Με χωρίζει ένα στενό no mans land από τους απέναντι. Πρέπει να κατουρήσω. Ανακούφιση. Πρίζα. Πρίζα. Πρίζα. Α γαμήσου.

Στην επιστροφή, την πρίζα την είχε βγάλει γκόμενα ο κεφτές με την ουρίτσα. Ρουφιάνα. Λίγο γυρνάω την πλάτη και μου φοράς κέρατο.

Να δεις που θα χάσω και τούτη την πτήση. Πιο καυλωτικό να γράφω τούτο το κείμενο παρά να πάω Ντίσελντορφ.

1 σχόλιο: